دسته: کلام بزرگان دین

خطبه اول نهج البلاغه

خطبه ۱-آغاز آفرینش آسمان و زمین

عجز انسان از شناخت ذات خدا
سپاس خداوندی را که سخنوران از ستودن او عاجزند، و حسابگران از شمارش نعمت‏های او ناتوان، و تلاشگران از ادای حق او درمانده‏اند.

خدایی که افکار ژرف اندیش، ذات او را درک نمی‏کنند و دست غوّاصان دریای علوم به او نخواهد رسید. پروردگاری که برای صفات او حدّ و مرزی وجود ندارد، و تعریف کاملی نمی‏توان یافت و برای خدا وقتی معیّن، و سر آمدی مشخّص نمی‏توان تعیین کرد.

مخلوقات را با قدرت خود آفرید، و با رحمت خود بادها را به حرکت در آورد و به وسیله کوه‏ها اضطراب و لرزش زمین را به آرامش تبدیل کرد.

حضرت امام علی علیه السلام به فرزندش امام حسن فرمود:
پسرم !
چهار چیز از من یاد گیر (در خوبی ها)،
و چهار چیز به خاطر بسپار (هشدارها)،
که تا به آنها عمل می کنی زیان نبینی:
الف- خوبی ها
۱- همانا ارزشمند ترین بی نیازی عقل است،
۲- و بزرگ ترین فقر بی خردی است،
۳- و ترسناک ترین تنهایی خود پسندی است،
۴- و گرامی ترین ارزش خانوادگی، اخلاق نیکوست.
ب- هشدارها
۱- پسرم ! از دوستی با احمق بپرهیز، چرا که می خواهد به تو نفعی رساند اما دچار زیانت می کند.
۲- از دوستی با بخیل بپرهیز، زیرا آنچه را که سخت به آن نیاز داری از تو دریغ می دارد.
۳- و از دوستی با بدکار بپرهیز، که با اندک بهایی تو را می فروشد.
۴- و از دوستی با دروغگو بپرهیز، که او به سراب ماند، دور را به تو نزدیک، و نزدیک را دور می نمایاند.
نهج البلاغه (حکمت ۳۸)