دوربین‌های دید در شب از جمله جالب‌ترین و کاربردی‌ترین مظاهر فناوری‌های نوین محسوب می‌شوند. احتمالا نخستین چیزی که با شنیدن نام دوربین‌های دید در شب به ذهن خطور می‌کند، تصوری از جاسوسان یا متخصصان حرفه‌ای است که به‌دنبال دستیابی به اهداف خاص خود در سکوت نیمه‌های شب هستند. در حقیقت با استفاده از این سیستم روِیتی، شخص کاربر دنیایی را مشاهده می‌کند که سایر افراد عادی دیدن آن عاجز هستند.
اکنون این سوال ساده مطرح می‌شود که این دوربین‌ها چگونه کار می‌کنند؟
دوربین‌های دید در شب فناوری کاربردی هستند که با استفاده از آن می‌توان به صورت میانگین شخصی را در تاریکی مطلق و حتی شب‌های ابری در فاصله ۱۸۳ متری رویت کرد. به‌طور کلی دوربین‌های دید در شب به ۲ شیوه متفاوت عمل می‌کنند که البته تفاوت این شیوه‌ها به فناوری خاصی مربوط می‌شود که در طراحی و ساخت آن به کار گرفته شده است.
در یکی از این دو شیوه که جلوه دادن تصویر نام دارد، اساس کار سیستم، جمع‌آوری ریزپرتوهای نوری از جمله قسمت پایین طیف نور مادون قرمز است. در واقع این پرتوها وجود دارند اما برای چشم غیرمسلح غیرقابل روِیت هستند. در این فرآیند پرتوهای جمع‌آوری شده تا آنجا تقویت می‌شوند که چشم بتواند براحتی آنها را در قالب تصاویر تشخیص دهد.
در شیوه دیگر که تصویربرداری حرارتی نام دارد، سیستم دید در شب بر اساس ثبت قسمت بالایی طیف مادون قرمز عمل می‌کند. این قسمت از طیف مادون قرمز به جای منعکس شدن نور در قالب حرارت از اشیای مختلف منتشر می‌شود. به همین علت اشیاء گرم‌تر نظیر انسان‌های زنده در مقایسه با دیگر اشیاء نظیر درختان و ساختمان‌ها نور بیشتری منتشر می‌کنند. در چنین دوربین‌هایی افراد در حال حرکت که توده‌ای گرم محسوب می‌شوند، همچون سایه‌های قرمز رنگ متحرک دیده می‌شوند و کاربر آنها را براحتی شناسایی و رویت می‌کند.
http://www.jamejamonline.ir/papertext.aspx?newsnum=100939131542
دیدگاهتان را بنویسید