یكی بود، یكی نبود، غیر از خدا هیچ كس نبود.
یك جوانمردی بود در ولایت غربت به نام خواجه الماس. این خواجه الماس یك برادری هم داشت كه اسمش خواجه مراد بود و مرد خیلی خوب و باخدایی بود.
یك روزی این خواجه الماس رفت پیش برادرش و گفت : ( ای برادر، می دانی كه من از دار دنیا فقط سه تا شتر دارم. دوتا شان را می سپارم به تو و خودم دارم می روم در ولایت جابلقا از برای پیدا كردن یك لقمه نان حلال.)
خواجه مراد گفت: ( ای برادر، تو برو و خیالت راحت باشد كه من مثل تخم چشمم از اینها مواظبت می كنم.) وقتی خواجه الماس خیالش از بابت شترها راحت شد، راه افتا د و رفت به طرف ولایت جابلقا.
حالا بشنو از خواجه مراد كه وقتی برادرش رفت، شترها را برد و بست در طویله. شب كه شد، شتر اولی به شتر دومی گفت: ( ای رفیق شفیق و ای یار گرامی، بدان و آگاه باش كه خواجه الماس به سفر رفته و ما را به دست خواجه مراد سپرده و عروسی پسر خواجه مراد نزدیك است. من در فكرم كه نكند این خواجه مراد شیر خام خورده دربارهء ما خیالاتی بكند و ما را بسپارد به دست قصاب.) شتر دوم گفت: ( من هم در همین فكرم و مصلحت این است كه ما كاری كنیم كه این بلا به سرمان نیاید.)
دو شتر نشستند و نقشه كشیدند و آخر سر به این نتیجه رسیدند كه همان شبانه بروند پناهنده بشوند به سفارت جابلقا. این شد كه طناب های شان را پاره كردند و زدند بیرون و رفتند به طرف قنسولگری.
شترها را همین جا داشته باشید تا ببینیم خواجه مراد چه كرد. خواجه مراد صبح كه از خواب پا شد، رفت به طرف طویله كه آنها را بر دارد ببرد به طرف بازار و برایشان دمپایی ابری و سینه ریز طلا بخرد. وقتی وارد شد، دید ای دل غافل، جا تر است و شترها نیستند. این شد كه از ناراحتی پاشد رفت به خانه و رختخوابش را پهن كرد و افتاد در بستر بیماری.
اما بشنوید از شترها كه همین طور رفتند و رفتند تا رسیدند به سفارت جابلقا. آنجا كه رسیدند، یك دعوتنامه از طرف خواجه الماس جعل كردند و ویزا گرفتند و رفتند به جابلقا.
در ولایت جابلقا برای اینكه كسی آنها را نشناسد ، دو تا عینك دودی خریدند و زدند به چشمشان و بعدش یك شركت باربری تأسیس كردند و پس از چندی كار و بارشان سكه شد.
حالا بشنوید از خواجه الماس كه بعد از مدتی یك تلگراف فرستاد از برای برادرش خواجه مراد كه: (سین. شتر چطور؟) از آن طرف تلگراف به دستش آمد كه: (و علیك سین، شتر بی شتر.) خواجه الماس از غصه و ناراحتی نشست دم در تلگرافخانه و بنا كرد به گریه كردن.
در همین حال دو شتر كه برای هواخوری آمده بودند بیرون، یك دفعه صاحبشان را دیدند و شناختند. آمدند جلو و با خواجه الماس روبوسی كردند و آنچه بر سرشان آمده بود، بازگفتند. خواجه الماس كه از دیدار شترانش كلی خوشحال شده بود گفت: ( ای شتران عزیز من، بدانید كه من در اینجا پول و پله ای به هم زده ام و قصد دارم برگردم به ولایت غربت . بیایید با هم برویم.) شترها قبول كردند و بار و بندیل سفر بستند و با خواجه الماس برگشتند به ولایت خودشان.
اما بشنوید از خواجه مراد كه وقتی شنید برادرش دارد می آید، با همان حال زار و نزار آمد دم در دروازهء شهر به استقبال. دو برادر و دو شتر همدیگر را در آغوش گرفتند و شادی ها كردند و بخصوص وقتی خواجه مراد قضیهء دمپایی و سینه ریز طلا را گفت، بكلی رفع سوء تفاهم شد و همگی شاد و خندان با هم به خانهء خواجه مراد رفتند.
خواجه مراد گفت: ( ای برادر، حالا كه آمده ای بیا به خاطر بازگشت تو و ازدواج پسرم جشن مفصلی بگیریم.) این شد كه شهر را هفت روز و هفت شب چراغان كردند و شترها را به خوشی و خرمی خوردند.
ما از این داستان نتیجه می گیریم كه شتر حیوان نجیبی است.
قصهء ما به سر رسید، غلاغه به خونه ش نرسید.
منبع : http://www.sokhan.com/zarooee/articles.asp?id=6407
دیدگاهتان را بنویسید