همیشه حرفم همین بوده که اگر یک تصمیم به اشتباه گرفته بشه ممکنه باعث تخریبهای بزرگی در آینده بشه…
دیشب به رنگ ارغوان فیلمی متفاوت از ابراهیم حاتمی کیا رو که ۵ سال توقیف بود بالاخره دیدم.
اون شب تو سینما افریقا وقتی جلوی حاتمی کیا رو گرفتم و گفتم آقای حاتمی کیا به رنگ ارغوان بالاخره کی اکران میشه با خنده ی تلخی گفت نمیدونم.
همون موقع باید حدس میزدم که حاتمی کیا اگر این فیلم اکران نشه حاتمی کیای آژانس شیشه ای ، از کرخه تا راین نخواهد بود .
سال بعد با یک فیلم تبلیغاتی از سامسونگ به اسم به نام پدر حاتمی کیا برگشت . این فیلم از نظر من فاصله معنی داری تو مفهوم نسبت به ارتفاع پستش داشت . به جرات اگر بازی پرویز پرستویی از فیلم به نام پدر حذف میشد به راحتی میشد این فیلم رو یک فیلم چرند معرفی کرد.
بعدتر با یک فاصله به خاطر ساخت سریال حاتمی کیا اینبار دعوت رو ساخت ! چیزی که اصلا شبیه خودش نبود . یک سری شعار و تحلیلهای حاتمی کیایی و دیگر هیچ!
اما امسال به رنگ ارغوان مربوط به سال ۸۳ اکران شد .
کاش این فیلم با همین اوضاع و احوالش مربوط به سال ۸۷ یا ۸۸ بود تا میشد کورسو امیدی نسبت به حاتمی کیا و ادامه ی کارهاش داشت . اما متاسفانه این فیلم رفت قاطی توقیفی ها و بعد از ۵ سال اکران شد.
از همون ابتدای فیلم مشخصه های حاتمی کیایی به سرعت اما با ظرافت رو میشه تو سکانسهایی مختلف دید…
آروم آروم تا اواسط فیلم شاهد اوج و تعلیقهایی از جنس آژانس شیشه ای تو فیلم هستیم . بعد از اون فیلم به خاطر روند داستانیش به سمت پایین خیلی راحت افت میکنه و دیگه حاتمی کیا تلاشی برای برگردوندن فیلم نمیکنه . اواخر فیلم هم که دیگه همه چیز شکل کمدی به خودش میگیره ! و تقریبا همه منتظر یک پایان ساده و بدون هیچ پیامی هستند که با یک تقریبا شوک ببیننده سینما رو ترک میکنه.
اما اینکه این تحلیل آبدوغ خیاری چی بود که من نوشتم و یا انگیزه ام از نوشتنش چی بود مطلقا به کسی ربطی نداره.
فقط مهم این بود که ابراز تاسف خودم رو از توقیف بی موقع این فیلم به همه ابراز کنم و بگم امیدوارم و فقط و فقط امیدوارم حاتمی کیا با بازخورد این فیلم در بین مردم دوباره بتونه برگرده به سینمای ما تا جای خالی یک سری فیلمهایی که فقط و فقط توانایی ساختش رو خودش داره مجددا پر بشه…
دیدگاهتان را بنویسید