مدتی قبل وقت شد برم سینما و این فیلم رو ببینم .
راستش خیلی منتظر بودم ببینم این فیلم چه چیز تعریفی داره که اینقدر برای اکثریت جذاب به نظر میرسه .
اشتباه اولم این بود که فیلم رو با ذهنیت طنز نگاه کردم . مشکل اینجور فیلم دیدن اینه که دائم در انتظار خنده ای و دائم هم تو این انتظار میمونی.
اشتباه دومم این بود که تو سینما این فیلم رو دیدم . صداهای ناواضح و از اواسط فیلم هم مونو شدن صدا دیگه حسابی سنگ تموم گذاشته شده بود تا فیلم رو عالی نشون بده !!
وقتی فیلم تموم شد ، با خودم گفتم حیفه باران کوثری! . باران کوثری هیچ کجا و باران کوثری خون بازی کجا .
با خودم گفتم اگر کارگردان کار مثلا مهرجویی بود چه معجونی میشد این فیلم.
از این ها که بگذریم مشکل اساسی این فیلم ، شوخیهایی بود که با سینمای فعلی ما جور در نمیاد .
شوخی های جنسیتی و فحش دادن ها تو فیلمهای سینمای هالیوود هم چیز طبیعیه اما مشکل سینمای ما اینه که رده بندی سنی مخاطب اصلا مشخص نیست .
یعنی ابدا نمیشه فیلم هیچ رو نشست و با یک بچه تماشا کرد .
هر چند ضعفی به حساب نمیاد . تا تماشاچیی باشه که این ابتذالها رو دوست داشته باشه ، حق کارگردان و نویسنده است که درآمد کسب کنه ! اونم به هر شکلی که شده!
دیدگاهتان را بنویسید