افسوس

نمیدونم تبلیغ دوربین دیجیتال سونی رو دیدید یا نه .

میگفت زندگی دکمه ی بازگشت ندارد.

واقعیت هم همینه . ما آدمها یاد گرفتیم که فقط افسوس گذشته رو بخوریم . وقتی آینده رو نمیبینیم یا دوست ندارم ببینیم . همیشه برمیگردیم به گذشته و یه آه میکشیم و زمین و زمان رو مقصر اشتباهات خودمون میکنیم .

یه جمله ی جالبی توی وبلگ خوندم :

افسوس آن زمان که باید دوست بداریم کوتاهی می کنیم آن زمانی که دوستمان دارند لجبازی می کنیم و بعد…. برای آنچه از دست رفته آه می کشیم.

وقتی پولدارید اینقدر بد خرج میکنید که به بی پولی میرسید. وقتی عاشقید اینقدر بد عاشقی میکنید که عشقتون رو از دست میدید . وقتی لبریز از محبتید اینقدر بد محبت میکنید که معنی محبت کردن رو فراموش میکنید.

چرا ؟‌ . واقعا دلیل این موقعیت نشناسی چیه ؟.غیر از یک غروره بیجاست که جایی نباید باشه پیداش میشه و میزنه کاسه و کوزه ی همه چیز رو بهم میپاشه .

همیشه مقصر شناختن دیگران راهترین و آسونترین راه برای گذشتن از اشتباهات خودمونه . اما وقتی طرف مقصر هم بر فرض بود و الان هیچ نقشی نمیتونه برای شما بازی کنه چه دردی از شما دوا میشه ؟.