نميدونم تبليغ دوربين ديجيتال سوني رو ديديد يا نه .
ميگفت زندگي دكمه ي بازگشت ندارد.
واقعيت هم همينه . ما آدمها ياد گرفتيم كه فقط افسوس گذشته رو بخوريم . وقتي آينده رو نميبينيم يا دوست ندارم ببينيم . هميشه برميگرديم به گذشته و يه آه ميكشيم و زمين و زمان رو مقصر اشتباهات خودمون ميكنيم .
يه جمله ي جالبي توي وبلگ خوندم :
افسوس آن زمان که باید دوست بداریم کوتاهی می کنیم آن زمانی که دوستمان دارند لجبازی می کنیم و بعد…. برای آنچه از دست رفته آه می کشیم.
وقتي پولداريد اينقدر بد خرج ميكنيد كه به بي پولي ميرسيد. وقتي عاشقيد اينقدر بد عاشقي ميكنيد كه عشقتون رو از دست ميديد . وقتي لبريز از محبتيد اينقدر بد محبت ميكنيد كه معني محبت كردن رو فراموش ميكنيد.
چرا ؟ . واقعا دليل اين موقعيت نشناسي چيه ؟.غير از يك غروره بيجاست كه جايي نبايد باشه پيداش ميشه و ميزنه كاسه و كوزه ي همه چيز رو بهم ميپاشه .
هميشه مقصر شناختن ديگران راهترين و آسونترين راه براي گذشتن از اشتباهات خودمونه . اما وقتي طرف مقصر هم بر فرض بود و الان هيچ نقشي نميتونه براي شما بازي كنه چه دردي از شما دوا ميشه ؟.
دیدگاهتان را بنویسید