روزگار عجیبیست . اینقدر عجیب و تو در تو که عمرا کسی بتونه ازش سر در بیاره . اما چیزی که عجیبتره همین وقت اضافه است . صبح از خواب بلند میشی میبینی اوه خیلی کار داری . اول فلان کارو میکنم بعدش فلان کار . بعد از اینکه تموم شد وقت اضافه ام رو میزارم روی کارهای جانبیم . وقتی یه نگاه گذرا به اون کارهای جانبی میکنی میبینی اینو عین زندگی هستند اما کارهای اصلی که اونو کار میدونیم ابدا در حد و اندازه های زندگی نیستند . روزها و ساعتها رو صرف کارهایی میکنیم که توجیه انسانی برای خودمون نداره . کار و کار و کار در نهایت برای چیه برای آسایش و آرامش که همین کار باعث صلبش میشه . راهش چیه ؟ بشینیم خونه و کار نکنیم ؟ راه خوبی برای تنبلهایی مثل من میتونه باشه منتها یادمون باشه که کار میکنیم تا زندگی رو بسازیم و وقتی ساخته شد باید زندگی کنیم تا آسایشی رو که دنبالش بودیم بدست بیاریم . کتابی رو چند وقت پیش خوندم به اسم سه شنبه ها با موری . شاید تا حالا اسمش رو شنیده باشید و یا فیلمشو دیده باشید . فصه ی استاد دانشگاهی که اخرین روزهای زندگیش رو با شاگرد قدیمیش در هر ۳ شنبه سپری میکنه و درسهایی از زندگی رو بهش میده که به نظرم اون درسها برای هر کسی الزامیه . سعی کنید کتاب رو پیدا کنید و بخونید .
دیدگاهتان را بنویسید